“Since we all came from a women, got our name from a women, and our game from a women. I wonder why we take from women, why we rape our women, do we hate our women? I think its time we killed for our women, be real to our women, try to heal our women, cus if we dont we’ll have a race of babies that will hate the ladies, who make the babies. And since a man can’t make one he has no right to tell a women when and where to create one” – Tupac Shakur
Ookal is Tupac al reeds enkele jaren niet meer bij de levenden zijn woorden zijn nog steeds relevanter als ooit. “Tupac quotes”” intikken op Google search en je vindt meer waarheden dan de gemiddelde politieker in zijn hele carrière uitkraamt.
Bij het woord rapper denkt men meestal meteen aan zwarte mannen met broeken die tot op hun knieën hangen, grote diamanten kettingen rond hun nek en dure sportwagens waar wulpse dames rond paraderen.
Tupac was anders.
Waarom?
Zijn moeder. Zijn opvoeding. Zijn jeugd.
Politiek activist, gearresteerd 1 maand voor zijn geboorte. Straatarm, dakloos. Klinkt niet echt al de beschrijving van een superwoman, laat staan supermoeder. Op zijn 17 is hij van school moeten gaan om zijn gezin te kunnen onderhouden.
Het klinkt als het begin van vele verhalen die je hoort. Vaak eindigen ze niet al te positief. In de gevangenis als ze geluk hebben. Met de dood als ze pech hebben.
Tupac ging niet in de criminaliteit. Zijn karakter was beter gevormd dan dat. Hij legde zijn ziel bloot in zijn muziek. Hij werkte hard aan zijn carrière. Hij wou kost wat kost zijn moeder trots maken. Een beter leven gunnen. Een beter leven creëren.
Jammer genoeg is zijn verhaal geëindigd met de dood. Veel te vroeg. Hij had nog zoveel mensen kunnen inspireren. Maar hij leeft voort dankzij zijn muziek.